Szczeniak nie chce iść na dłuższy spacer

[Atom]

Od 6 tygodni jesteśmy posiadaczami wspaniałego i rozumnego donka Atomka, który teraz na 3 m-ce. Problem w tym iż najlepiej czuje się w pobliżu bloku gdzie mieszkamy. Wychodząc na spacer rozgląda się, widzi nawet latające ptaki, nie boi się. Lecz gdy tylko chcę iść z nim w trochę dłuższą drogę, poznać okolicę to opiera się i wraca do domu.

[KZP]

Twój pies boi się innych psów ?
U mnie podzialało chodzenie i zabawa z innymi psami.
Teraz duzo chętniej chodzi.
Puszczaj też psa luzem na jakimś polu.

[Nanami]

Zabawa z innymi psami nie jest wyjściem... jeśli spacery polegają głównie na zaznajamianiu z innymi psami, to w mózgu młodego psa bardzo szybko pojawia się skojarzenie, że najciekawsze na spacerach są inne psy i będzie zaczepiał inne psy. A jeśli one będą najciekawszym elementem spaceru, to właściciel będzie "nudziarzem", zbędnym obciążnikiem na końcu smyczy - w końcu ani się z nim nie bawi, ani nie on wskazuje drogę spaceru. Nie ma więzi, nie ma wspólnego "polowania". A potem 6 miesięczny owczarek zaczyna dorastać... i nagle jego zainteresowanie psami zaczyna być mocno problematyczne, bo obce psy nie chcą się zawsze witać, bo jest na nich aż zafiksowany - kładzie się, zapiera na ich widok. Zaczyna się frustrować na smyczy, szczekać, zaczyna warczeć na inne psy. A właściciela ma gdzieś, bo w końcu przez całe szczenięctwo był uczony, że psy są najfajniejsze na świecie.

A dla owczarka centrum świata powinien być człowiek - przewodnik. To on powinien być najciekawszy. Zapewniać zabawę. Szkolenie. Wskazywać zadania do zrobienia na spacerze. Zapewniać wsparcie i kontrolować sytuację. Bo inaczej to proszenie się o problemy.

Co więc z socjalizacją z psami?... Powinna być uwzględniona, ale nie bezkrytycznie tj. nie powinien witać się z każdym psem. Powinien poznać kilka stabilnych, zrównoważonych, spokojnych psów, które wpoją dobre maniery i dadzą dobry przykład. Kontakt z psami to nie szalona zabawa po wymuszeniu... to równoległy spokojny spacer z innymi psami. Trochę zabawy, trochę zajmowania własnymi sprawami.

Jeśli psiak ma 3 miesiace, a jest z Wami od 6 tygodni, to został za wcześnie zabrany od matki i rodzeństwa. Może mieć braki socjalizacyjne. Poza tym warto poczytać o etapach rozwoju psychicznego psów... koło 3 miesiąca zaczyna się powoli konczyć faza socjalizacji wtórnej i zaczyna powoli naturalna faza awersji (strachu). Warto się zastanowić, czy dajemu młodemu wystarczające wsparcie na spacerach, dodajemy mu pewności siebie. Psy wywodzą się od wilków, sporo zachowań jest podobnych. I 3 miesięczne wilczki nie opuszczają jeszcze "nory" daleko, poznają jej najbliższe okolice i stopniowo odchodzą coraz dalej od niej, poznając okolicę. Nie wszystkie szczeniaki takie są, ale sporo z nich zachowuje taki szablon rozwoju. Także nic na siłę, zachęcać, urozmaicać spacery, chwalić.

[KZP]

Przyznam ci racje, ale u mnie to podzialało i nie jest tak że pies szarpie do psów.


Gdy pies dorośnie bedzie miał większą potrzebe ruchu.
Więc pozostaje czekać i zachęcać

[Atom]

Mamami masz racje z tymi fazami rozwoju. Mój Atom nie boi się innych psów jest towarzyski ale nie natarczywy. Obwąchać się pobawi u pozwala odejść bez ciągnięcia do innych psów. Dziś byliśmy w lecznicy i strasznie bal się tam wejść spóźnień strach przed gabinetem a później przed wyjście z gabinetu. Nie pomagało głaskanie uspokajanie perswazje . Strach i koniec . Chyba muszę to przeżyć .

[Nanami]

Chęć do spacerów i dalszego poznawania swojej okolicy zwykle przychodzi naturalnie z wiekiem, chyba że mamy wyjątkowo strachliwego psa ze złych warunków.

KZP w innym wątku pisałeś, że Twoja sunia ma 5 miesięcy... to jeszcze szczeniak, choć już całkiem spory Ma jeszcze szczenięcą psychikę a i inne psy odbierają ją jako szczeniaka. Pierwsze zadymy i problemy z innymi pieskami "na serio" zaczynają się zazwyczaj dopiero w okresie dojrzewania - czyli powyżej 7 miesiąca życia. Wiek dojrzewania, bunt "nastolatkowy". Na tym etapie zaczyna być pod górkę, a wszystko, co do tej pory nauczyliśmy psa - zaczyna szwankować. Jeśli coś bardzo zawaliliśmy - da nam to popalić. Jak świadomie przygotowywaliśmy się do tego etapu - i tak może być przejściowo "gorzej", ale o wiele łatwiej wyjść na prostą.

Gabinety weterynaryjne nie są zwykle lubiane. Pierwsze co psy odbierają to zapachy - a tu jest medyczne, drażniące, pachnące dziesiątkami innych zwierząt, które również były zestresowane - "zapach strachu", który się udziela. Do tego śliskie nawierzchnie. I zwykle nieprzykemne doznania (ukłucia, dotykanie itd.). Czasami warto po prostu podejść do weta bez planu na wizytę połączoną z czymś nieprzyjemnym - by nic nie było robione, by miał szczeniak okazję na spokojne zapoznanie się z tym miejscem, na otrzymanie góry smakołyków.